Info
De Fantasieën van Henry Purcell worden gezien als het hoogtepunt van het Engelse repertoire voor gambaconsort.
De Engelse consort-stijl is rechtsreeks voortgevloeid uit de kerkmuziek van die tijd, waarin het al voor het midden van de zestiende eeuw gebruikelijk werd, om zangstemmen te versterken met, of zelfs te vervangen door een strijkinstrument. Al snel wordt ook een bekend liedje of een kerkelijke cantus firmus ingezet als basis voor uiteenlopende consortmuziek. Daarnaast maakten componisten dankbaar gebruik van de dansvormen zoals de pavan of gaillard, die voor iedereen herkenbaar waren. Aan het einde van al deze ontwikkelingen ontstaat de Fantasy; die niet meer gebonden is aan een vaste melodie, ritmische structuur of cantus firmus.
Henry Purcell is tot uitersten gegaan in zijn Fantasies, die zich kenmerken door harmonische rijkdom en inventiviteit. Al moesten de luisteraars in die tijd wel wennen aan deze nieuwe vorm: er werd geklaagd dat het bij deze stukken niet altijd lukte om met je voet de maat mee te tikken.