Dit najaar brengt het Apollo Ensemble op diverse locaties een programma vol absolute meesterwerken uit de klassieke periode.
Daarbij beginnen ze met wellicht de meest beroemde en meest uitgevoerde van Mozarts symfonieën: nr. 40 in g mineur, ook wel de Grote g mineur-symfonie genoemd. Die populariteit geldt in het bijzonder voor de opening, die iedereen zal herkennen. Johannes Brahms, die de originele score aan zijn verzameling wist toe te voegen beschouwde het als “de kroon van zijn manuscriptencollectie”. Mozart schreef de symfonie in 1788, drie jaar voor zijn overlijden. Hoewel het stuk als zodanig als een van zijn “late” werken geldt, is de oorspronkelijke bezetting daarentegen juist opmerkelijk “vroeg”: fluit, 2 hobo’s, 2 hoorns, 2 fagotten en strijkers. Pas later voegde Mozart er klarinetten aan toe. Het Apollo Ensemble voert het stuk uit in deze oorspronkelijke bezetting, zonder klarinetten dus.
Het tweede meesterwerk van vandaag is het 11e pianoconcert in D majeur van Joseph Haydn, dat stamt van rond 1780. De sterke invloed die Haydn en Mozart op elkaar hebben gehad is hierin duidelijk te horen. Het concert is heel fantasierijk geschreven, heeft een prachtig poëtisch middendeel en een uiterst levendig, humoristisch slotdeel. Je zou kunnen zeggen dat Haydn de levendige kant van Mozart en de tragische kant van Schubert belicht. Zo vormt het 11e pianoconcert een prachtige verbinding tussen deze klassieke meesterwerken. Franz Schubert is bij velen vooral bekend om zijn imposante en romantische liederenoeuvre, maar staat met beide benen stevig in de klassieke traditie. Hij liet zich in 1816 – op 19-jarige leeftijd! – voor zijn 5e symfonie in B♭ majeur inspireren door Mozarts 40e en koos voor dezelfde bezetting. Heel bijzonder, daar Schuberts andere symfonieën een uitgebreidere bezetting hebben. Het eindresultaat en slotstuk van het concert mag er wezen: typisch Schubert, met een duidelijke echo van Mozarts 40e symfonie.