Info
De laatste drie sonates van Schubert worden terecht weleens opgevat als een trilogie. Schubert componeerde deze drie meesterwerken immers kort na elkaar in zijn laatste levensjaar (1828). Tezamen geven deze bijzondere werken een indringend en veelomvattend beeld van de rijkdom van zijn laatste scheppingsperiode. Willem Brons, de éminence grise van de Nederlandse pianisten, heeft deze drie composities vaak op één avond gespeeld. Hij is ermee verknocht en opent hiermee graag de 27e editie van zijn jaarlijkse Internationale Masterclass.
De Sonate D958 biedt tal van momenten waar tragiek de boventoon voert en tegelijkertijd is het vooral ook een indrukwekkende confrontatie met Beethoven, waarbij - en dat is het wonderlijke - Schubert toch volkomen zichzelf blijft. In de sonate D959 houden tragiek en optimisme elkaar in evenwicht, behalve in het ongelooflijk droevige en tegelijkertijd zo beklemmende tweede deel. Bij de derde sonate D960 - de meest geliefde van de drie - staat het contemplatieve aspect voorop, ofschoon ook hier dramatische episodes niet ontbreken. Frappant is, dat je de laatste sonate anders - misschien zelfs intenser - beleeft na het beluisteren van de twee hieraan voorafgaande sonates, die zo totaal anders klinken. Alleen al daarom is een uitvoering van deze trilogie een zinvol evenement.