Vertederd kijken we naar een pasgeboren kind. Geboeid en verwonderd zijn we bij het zien van ontluikende bloemen, van lammetjes in de wei. Straks, of misschien nu al, kan dat allemaal herinnering zijn. Ontroering, schoonheid, verlies; het zijn momenten waarop steeds weer blijkt hoe belangrijk muziek voor ons is.
Muziek heeft die bijzondere kracht om te troosten, om emoties in ons los te maken en ons te resetten als herinneringen pijn doen.
Schitterend toch! Alle zielen mogen overleven in een ongrijpbare vorm van eeuwigheid en oneindigheid. Die troostende belofte klinkt door in dit prachtige programma zoals onderstaand tekstfragment laat zien.
‘O bitter Leiden, Wie bringst du mich zu großen Freuden!’
Het zijn de componisten die ons vertellen hoe de aardse en spirituele wereld in hun tijd omging met de metamorfose van de ziel.
Een cantate van Nicolaus Bruhns en van Franz Tunder - twee barokke parels die al de jonge Johann Sebastian Bach aankondigen - worden omringd door werken van andere barokcomponisten. Zoals Johann Hermann Schein, die een eeuw eerder dan Bach cantor was in Leipzig, Girolamo Frescobaldi, wiens Fiori Musicali door Bach werden gekopieerd en Johan Pachelbel waarvan de beroemde canon zeker herinneringen oproept.
En dan is er nog het terugkerende thema dat bijna obsessief in het hele programma verweven is: la Monica, een echte wereldlijke hit in die tijd.
